Παρασκευή

μικρά μονοπάτια οδηγούν στη λεωφόρο της ζωής



Είσαι Γυναίκα; Τιμή σου.
Είσαι Άνδρας;
Τιμή σου.
Αρνείσαι το Φύλο σου;
Επιλογή σου.

Μιμείσαι την ζωή κάποιου άλλου;

Βρες τον εαυτό σου. Το χρωστάς στη ζωή σου.
Δεν συμφωνείς μαζί μου;
Δικαίωμα σου.
Αγαπάς τους συνανθρώπους σου; 
Χαρά σου.
Μισείς έστω έναν κάποιον/α;
Ψάξου.
Είσαι
τέλειος/α; Καθρεπτίσου.
Θέλεις έναν καλύτερο κόσμο;
Αναγνώρισε τα λάθη σου, διόρθωσε τα πάθη σου.
Εάν μπορείς να με συγχωρέσεις,
μπορείς να κατακτήσεις τον κόσμο.
Χωρίς ‘βάρος’ …
το ταξίδι έχει πολλές χαρές και θαυμάσιες εμπειρίες
.

Ιωάννης ο Φίλος Απρίλης 2016


Τετάρτη

ΟΛΥΜΠΙΑ ΣΝΟΟΥ, Σπαρτιάτισσα έως το τέλος

ΟΛΥΜΠΙΑ ΣΝΟΟΥ

Σπαρτιάτισσα έως το τέλος

Η λακωνικής καταγωγής γερουσιαστής δίνει αποσυρόμενη ένα μάθημα πολιτικής μετριοπάθειας

Του Περικλή Δημητρολόπουλου

ΔΗΜΟΣΙΕΥΘΗΚΕ: Σάββατο 03 Μαρτίου 2012 στα tanea.gr

Ο Πρόεδρος Ομπάμα την είχε επαινέσει για το θάρρος της να στηρίξει με την ψήφο της τη μεταρρύθμιση του συστήματος υγείας. Δεν ήταν η πρώτη γενναία απόφαση της Ελληνοαμερικανίδας Ολυμπίας Σνόου που προκαλούσε την οργή των σκληροπυρηνικών του κόμματός της. Η τελευταία απόφασή της όμως ήταν να αποχωρήσει από την ενεργό πολιτική. Για έναν λόγο που θα άξιζε να ακουστεί στα μέρη των προγόνων της

Είναι ένα μήνυμα για την Ουάσιγκτον. Αλλά δεν θα έπρεπε να αφήσει αδιάφορη την Αθήνα. Η Ολυμπία Σνόου, τελευταία εκπρόσωπος της ελληνικής Ομογένειας στην αμερικανική Γερουσία, ανακοίνωσε ότι δεν προτίθεται να διεκδικήσει την επανεκλογή της στις ενδιάμεσες εκλογές του προσεχούς Νοεμβρίου. Ο λόγος που επικαλέστηκε είναι η «αυξανόμενη πόλωση» και η πεποίθησή της ότι «δεν αναμένεται να αλλάξει βραχυπρόθεσμα αυτή η έντονη κομματική αντιπαράθεση». Υπό αυτές τις συνθήκες δεν είναι διατεθειμένη να «δεσμευθεί για άλλα έξι χρόνια στη Γερουσία». Ακόμη και οι καχύποπτοι δύσκολα θα μπορούσαν να ισχυριστούν ότι η ελληνοαμερικανίδα γερουσιαστής επέλεξε να συνταξιοδοτηθεί στα 65 της χρόνια κάνοντας λίγη φασαρία ενόψει μιας αβέβαιης επανεκλογής στην πολιτεία του Μέιν. Η Σνόου δεν έχει χάσει ούτε μία αναμέτρηση από τις πολλές που έχει δώσει στα 40 χρόνια της πολιτικής της καριέρας. Στις εκλογές του 2006 εξελέγη με το σοβιετικό 74,41% των ψήφων, ενώ ο Δημοκρατικός αντίπαλός της είχε αρκεστεί στο ταπεινωτικό 20,75%. Το ποσοστό της ήταν μεγαλύτερο από τις εκλογές του 2000 και από τα υψηλότερα που είχε πετύχει ποτέ υποψήφιος σε εκλογές για τη Γερουσία. Κανένας δεν είχε αμφιβολία ότι οι συμπολίτες της στο Μέιν θα την τιμούσαν για ακόμη μία φορά. Η επανεκλογή της δεν θα είχε σημασία μόνο για το Ρεπουμπλικανικό Κόμμα, που με την αποχώρησή της βλέπει να μειώνονται οι πιθανότητες να κερδίσει την πολυπόθητη πλειοψηφία στη Γερουσία. Θα ήταν μια νίκη με τεράστια συμβολική σημασία για εκείνο το κομμάτι της συντηρητικής Αμερικής που κλείνει τα αυτιά του στις υστερίες του Κινήματος του Τσαγιού, που παραμένει προσηλωμένο στον δρόμο της πολιτικής μετριοπάθειας. Εκείνης της Αμερικής που γνωρίζει ότι οι μεγάλες μάχες κερδίζονται με τη συναίνεση, ότι η ακραία ρητορική και η πολιτική μισαλλοδοξία υπονομεύουν την πρόοδο μιας κοινωνίας.

ΟΙ ΚΑΤΑΒΟΛΕΣ ΤΗΣ. Η Ολυμπία Σνόου ενηλικιώθηκε πολιτικά σε μια εποχή που στις Ηνωμένες Πολιτείες η αμοιβαία υποχώρηση δεν συνιστούσε ταπεινωτική ήττα και η δουλειά της αντιπολίτευσης δεν ήταν να αρνείται φανατικά οτιδήποτε πρότεινε η κυβέρνηση. Η στείρα κομματική αντιπαράθεση, τόσο οικεία στη χώρα που άφησαν οι γονείς της λίγο μετά τον πόλεμο για να αναζητήσουν μια καλύτερη τύχη στην άλλη πλευρά του Ατλαντικού, δεν είχε θέση στην πολιτική κουλτούρα της νέας πατρίδας της. Τουλάχιστον μέχρι τη στιγμή που οι νεοσυντηρητικοί αποφάσισαν ότι η εκλογή του Μπαράκ Χουσεΐν Ομπάμα, οι «σοσιαλιστικές» ιδέες του, το δεύτερο όνομά του ή το χρώμα του δέρματός του αποτελούν κάποιου είδους απειλή για τη χώρα τους. Η δύναμη του ρεύματος ήταν τέτοια που παρέσυρε ολόκληρο το Ρεπουμπλικανικό Κόμμα. Ηταν αδύνατο να μην πληρώσει η Σνόου την προσήλωσή της σε εκείνη την κουλτούρα της συναίνεσης, που έκανε το περιοδικό «Time» να την κατατάξει το 2006 ανάμεσα στους δέκα καλύτερους γερουσιαστές του Κογκρέσου. «Η άκρα Δεξιά ασκούσε τεράστια πίεση επάνω της» δήλωνε προ ημερών στους «New York Times» η εξαδέλφη της Τζόρτζια Κόμας. Ο πόλεμος είχε ξεκινήσει από την εποχή του Μπους του Νεότερου. Την ίδια χρονιά που κέρδιζε τα εύσημα του «Time» και η οργάνωση White House Project της έδινε μια θέση ανάμεσα στις 8 γυναίκες που θα μπορούσαν να διεκδικήσουν με αξιώσεις την προεδρία των ΗΠΑ στις εκλογές του 2008, η συντηρητική οργάνωση Club for Growth and Concerned Women for America τη χαρακτήριζε «Ρεπουμπλικανή μόνο κατ' όνομα».συνέχεια...http://www.tanea.gr/ellada/article/?aid=4699132

Να τα καταφέρουν και να εμπνεύσουν

Του Αλεξη Παπαχελα

Το αποχαιρετιστήριο σχόλιο του ταβερνιάρη στη μακρινή Σαμαρίνα μου έκανε μεγάλη εντύπωση: «Μακάρι βρε παιδί μου να τα καταφέρουν ο Καμίνης και ο Μπουτάρης μπας και αλλάξει τίποτα». Δεν ήταν εξυπνακίστικο σχόλιο του τύπου «για να δούμε τι θα καταφέρουν και αυτοί οι δύο», δεν απηχούσε δηλαδή τον παραδοσιακό ελληνικό κυνισμό που ενδόμυχα θέλει να μην αλλάξει τίποτα. Μου έκανε εντύπωση γιατί είναι προφανές πως πέρα από τη μιζέρια και τη βαβούρα καναλιών και παρελκομένων προσωπικοτήτων, υπάρχει όντως μια άλλη Ελλάδα που το παλεύει, χαίρεται να βλέπει φρέσκα και καθαρά πρόσωπα και ελπίζει ότι κάτι θα αλλάξει.
Το στοίχημα είναι όντως μεγάλο για τους δύο νεοεκλεγμένους δημάρχους. Παραμονεύουν οι σκόπελοι των συνδικαλιστών, της διαφθοράς, των σκοτεινών συμφερόντων που έμαθαν τόσα χρόνια να κάνουν ανεξέλεγκτα μπίζνες. Η εκλογή τους ήταν, από μια άποψη, η επανάσταση μιας μεσαίας και αστικής τάξης που δεν άντεχε άλλο την παρακμή και το λούμπεν. Ελάχιστους από αυτούς που τους ψήφισαν τους ένοιαξε αν είναι γαλάζιοι ή πράσινοι, αυτό που τους ενδιέφερε είναι να δουν μια φορά έναν επιτυχημένο συνδυασμό ευπρέπειας και επάρκειας. Σπανίζει τόσο πολύ αυτή η μαγική συνταγή γιατί έχουμε όλοι πιστέψει ότι αν είσαι πολύ «κύριος», καλύτερα να μην μπλέξεις με την πολιτική γιατί θα σε φάνε τα «μαμούνια».
Δεν είναι λίγοι οι φανατικοί οπαδοί του ελληνικού στάτους κβο που θέλουν να δουν τον Καμίνη και τον Μπουτάρη να πνίγονται σε σωρούς σκουπιδιών και να μην μπορούν να βάλουν ούτε ένα νέο πετραδάκι στις πόλεις τους. Θέλουν να μας πείσουν ότι «εδώ είναι Βαλκάνια» και πως οι νεωτερισμοί δεν ευδοκιμούν, παρά μόνο για λίγο ως εφήμερες χίμαιρες.
Ας ελπίσουμε ότι οι δύο νεοεκλεγμένοι τοπικοί άρχοντες θα αποδειχθούν «σκληρά καρύδια» και θα καταφέρουν να τα βγάλουν πέρα. Είναι ο μόνος τρόπος να εμπνευσθούν και άλλοι σοβαροί άνθρωποι, που δεν συχνάζουν στα κομματικά γραφεία, να ασχοληθούν με τα κοινά μπας και αλλάξει κάτι σε αυτόν τον τόπο...

Ο νέος πατριωτισμός


Tου Αλεξη Παπαχελα

Δεν διαφωνώ καθόλου με όσους πιστεύουν ότι οι ιστορικές στιγμές που ζούμε μπορούν να συγκριθούν με το 1909, το 1922 ή άλλες κρίσιμες καμπές της Νεοελληνικής Ιστορίας. Ολοι μας ψάχνουμε ηγεσία, όραμα, δοκάρια πάνω στα οποία να στηρίξουμε το φρόνημα στις σκοτεινές ώρες που διανύουμε. Οι πολίτες αυτής της χώρας νιώθουν την απελπισία και δεν βλέπουν φως, μοιάζουν με ανθρώπους που βρίσκονται στο επίκεντρο μιας θύελλας, αλλά δεν είναι καθόλου σίγουροι ότι υπάρχει πυξίδα, καπετάνιος και εντέλει ασφαλής αντίπερα όχθη. Οι απειλές είναι πολλές και είναι αποτέλεσμα δεκαετιών. Η χώρα δεν έχει χρεοκοπήσει μόνο οικονομικά. Εχει ένα διαλυμένο κράτος, δεν μπορεί να λύσει απλά προβλήματα όπως η διαχείριση των σκουπιδιών, τα πανεπιστήμιά της είναι τραγικά και όποια πέτρα και αν σηκώσεις θα βρεις κάτι σάπιο από κάτω. Ναι, έχετε δίκιο, αν αυτό σκέπτεσθε· και τα μέσα ενημέρωσης έχουν παίξει έναν άθλιο ρόλο, άλλοτε συγκαλύπτοντας και άλλοτε καταγγέλλοντας και φωνασκώντας απλώς για τα νούμερα και τον χαβαλέ...
Πρέπει, λοιπόν, να ξαναστήσουμε το ελληνικό κράτος, να βεβαιωθούμε ότι η ανομία δεν είναι πια ο κανόνας και να οργανώσουμε όλη τη χώρα σε άλλες βάσεις. Ακούω διαφόρους που θεωρούν ότι η λύση είναι ένα μεγάλο πατριωτικό, αντιμνημονιακό μέτωπο, που θα φέρει μαζί την Εκκλησία, το ΚΚΕ, το παλαιό πατριωτικό ΠΑΣΟΚ και ένα τμήμα της λαϊκής Δεξιάς. Υπέροχο ακούγεται, αλλά με ποια προοπτική; Τι θέλουμε πάλι; Κάποιους που θα χαϊδέψουν τα αυτιά του λαού, θα του θυμίσουν ένα ένδοξο παρελθόν και θα του πουλήσουν πάλι το παραμύθι ότι μας κυνηγάνε όλοι γιατί είμαστε οι... καλύτεροι; Ή μήπως ψάχνουμε πάλι μεσσίες και κακέκτυπα του μακαριστού Αρχιεπισκόπου Χριστοδούλου, ο οποίος ήξερε να ξεσηκώνει τα πλήθη έχοντας πάντοτε την ασφάλεια των άριστων και στενών σχέσεων με ό,τι πιο διαπλεκόμενο στη χώρα;
Ας σοβαρευτούμε. Η χώρα χρειάζεται ηγέτες, όραμα αλλά και πολύ συγκεκριμένο σχέδιο και ικανούς μάνατζερ που θα τη βγάλουν από το αδιέξοδο. Οσοι παραμυθιάζονται με τη χίμαιρα ενός μεσσία ή ενός αντιδυτικού μετώπου ή δεν ξέρω τι άλλο, απλώς δεν αντιλαμβάνονται τις ανάγκες της χώρας. Χρειαζόμαστε γκρίζους ανθρώπους που θα μπουν σε θέσεις-κλειδιά, στα νοσοκομεία, στις εφορίες, παντού και θα οργανώσουν ένα αξιόπιστο κράτος. Χρειαζόμαστε «τρελούς» υπουργούς, ενδεχομένως και με αυτοκτονικές τάσεις, που θα αψηφήσουν το πολιτικό κόστος, θα κάνουν το σωστό και θα ελπίζουν ότι έστω κι αν χάσουν την επόμενη εκλογική μάχη θα περπατάνε με το κεφάλι ψηλά σε μερικά χρόνια. Θέλουμε εξωστρεφείς τεχνοκράτες και πολιτικούς που θα πάρουν ό,τι βοήθεια χρειάζεται από το εξωτερικό αντί να επιμένουν σ' εκείνο το κομπλεξικό «σιγά που θα μας πουν οι ξένοι πώς θα τα κάνουμε».
Η χώρα βρίσκεται σε αδιέξοδο όχι επειδή την παγίδευσαν κάποιοι ξένοι, γιατί ζήλευαν τον ήλιο και την κληρονομιά μας, αλλά γιατί εμείς δεν σταθήκαμε αντάξιοι συνεχιστές αυτής της κληρονομιάς. Είναι απίστευτο ότι ορισμένοι ανεγκέφαλοι δεν καταλαβαίνουν ότι φτάσαμε να είμαστε ανοχύρωτο κράτος έναντι της Τουρκίας, των λαθρομεταναστών κ.ά. επειδή διαλέξαμε σαν χώρα τον δρόμο της εύκολης ευδαιμονίας και του απόλυτου μπάχαλου. Οι ίδιοι ανεγκέφαλοι αρνούνται να δουν ότι οι «πατριώτες» του παλαιού ΠΑΣΟΚ έστησαν το πάρτι με τους εξοπλισμούς με τα δήθεν δόγματά τους, πλούτισαν οι ίδιοι και μας έφεραν στο τελευταίο σκαλί.
Ο νέος πατριωτισμός που χρειαζόμαστε δεν θα εξαντλείται στις μεγάλες κουβέντες, στα πυροτεχνήματα και τα εφέ. Θα στηρίζεται σε επαγγελματισμό, στην αρχή πως ο Ελληνας μεγαλουργεί όταν είναι εξωστρεφής, γεμάτος αυτοπεποίθηση και ρεαλιστής, όχι όταν κάποιοι τον καλούν σε ψευδεπίγραφους αγώνες εναντίον φανταστικών εχθρών, χαϊδεύοντάς του τα αυτιά. Εχουμε, άλλωστε, δει πού καταλήγει συνήθως αυτού του τύπου η... εθνική τύφλωση.

Ο ακήρυχτος πόλεμος

Tου Αλεξη Παπαχελα

Οσο και να μειώσουμε τα ελλείμματα, όσο και αν περιορίσουμε τη σπατάλη και τη διαφθορά, δεν πρόκειται να βγούμε από το τούνελ αν δεν αλλάξουμε μυαλά. Τι χρειαζόμαστε επειγόντως; Δουλειές, νέες επιχειρήσεις, ανάπτυξη. Για να απελευθερωθεί το επιχειρηματικό δαιμόνιο του Ελληνα πρέπει, όμως, να σταματήσει ένας ακήρυχτος, ύπουλος, αλλά αποτελεσματικός πόλεμος εναντίον της επιχειρηματικότητος. Δεν θα είναι εύκολο, γιατί δύο γενιές μεγάλωσαν δαιμονοποιώντας το κέρδος, έστω και το υγιές και μη κρατικοδίαιτο.
Βασικό ανασχετικό ρόλο παίζει το κράτος, από τους υπαλλήλους των υπουργείων έως την τελευταία υπηρεσία της πολεοδομίας ή της αρχαιολογίας. Η συντριπτική τους πλειονότητα είναι προσηλωμένη σε ένα πράγμα: πώς θα κάνουν όσο πιο δύσκολη γίνεται τη ζωή ενός επενδυτή ή επιχειρηματία. Οι νόμοι μας εξυπηρετούν απόλυτα όποιον δημόσιο υπάλληλο θέλει να τορπιλίσει μια επένδυση, γιατί είναι περίπλοκοι, ασαφείς και επικαλυπτόμενοι. Ρωτήστε οιονδήποτε επενδυτή τι έχει τραβήξει και γιατί συχνά καταλήγει στο συμπέρασμα πως η καλύτερη δουλειά στην Ελλάδα είναι μια αντιπροσωπεία ή κάτι που δεν έχει ρίσκο ή παραγωγή. Θα μου πείτε πώς θα πείσουμε εφοριακούς, στελέχη της πολεοδομίας, αρχαιολόγους κ.λπ. κ.λπ. να αρχίσουν να βλέπουν θετικά το επιχειρείν όταν έχουν μειωθεί δραματικά οι αποδοχές τους και δεν βλέπουν και με το καλύτερο μάτι κάποιον που «πάει για να βγάλει φράγκα». Χωρίς φράγκα, όμως, και δημιουργία πλούτου είναι μαθηματικώς βέβαιο ότι τα παιδιά τους και τα παιδιά μας θα ζήσουν σε μια Ελλάδα περασμένων δεκαετιών. Οι πολιτικοί οφείλουν άμεσα να απλοποιήσουν τις διαδικασίες και να περιορίσουν τη δυνατότητα κάθε μικρού δυνάστη στο Δημόσιο να μπλοκάρει αδιακρίτως κάθε επένδυση. Αλλά οφείλουν, όσο γίνεται, να εκπαιδεύσουν τους υπαλλήλους του κράτους ώστε να μη βλέπουν τον επιχειρηματία ως εχθρό ή ως «αγελάδα» για άρμεγμα.
Σημαντικό, υπ’ αυτήν την έννοια, είναι να αλλάξουν μυαλά και ορισμένοι στη Δικαιοσύνη, που μπερδεύουν τις προσωπικές τους εμμονές και ιδεολογικές προτιμήσεις με την εφαρμογή του νόμου. Βεβαίως, η Πολιτεία έχει υποχρέωση να κάνει χωροταξικά σχέδια και ό, τι άλλο χρειάζεται, αλλά και η Δικαιοσύνη πρέπει να ζυγίσει την ισορροπία μεταξύ της προστασίας του πελαργού έναντι της προστασίας θέσεων εργασίας.
Μυαλά θα έπρεπε να αλλάξουμε και εμείς, στα μέσα ενημέρωσης, που έχουμε υιοθετήσει ευκολόπεπτες καραμέλες, κλισέ και αρνητικά στερεότυπα για τους επιχειρηματίες. Είναι απίστευτο πόσο εύκολα ένας δημοσιογράφος υιοθετεί μια καταγγελία εναντίον μιας εταιρείας χωρίς καν να την εξακριβώσει, γιατί θεωρεί ότι το δίκιο αποκλείεται ποτέ να είναι με την πλευρά του επιχειρηματία. Τα μέσα ενημέρωσης έχουν τεράστια ευθύνη για το κτήνος του λαϊκισμού, που το εξέθρεψαν, το χάιδεψαν και το χαϊδεύουν ακόμη.
Tούτων λεχθέντων, πρέπει, βέβαια, να πούμε ότι κι ένα μεγάλο κομμάτι του ιδιωτικού τομέα έδωσε κάθε δυνατή λαβή για να δημιουργηθούν αρνητικά στερεότυπα. Είναι εξοργιστικό να βλέπεις τράπεζες που χρηματοδότησαν θνησιγενείς, άρρωστες «επενδύσεις» να προσπαθούν να τις κρατήσουν ζωντανές, πρώτον, επειδή οι ιδιοκτήτες είναι κολλητοί τους και, δεύτερον, για να καλύψουν τυχόν δικές τους σοβαρές εμπλοκές. Σε βγάζει από τα ρούχα σου να ξέρεις πόσα δισ. ευρώ είναι παρκαρισμένα ασφαλώς στην Ελβετία από όσους κατάκλεψαν το ελληνικό Δημόσιο με την πειρατεία του ΟΠΑΠ επί χρόνια, τις αμυντικές δαπάνες για «πατριωτικούς» σκοπούς, τις προμήθειες στα νοσοκομεία ή τις κομπίνες στις ασφαλιστικές εταιρείες με τη συγκάλυψη πολλών πολιτικών. Μακάρι να βρεθούν και να πληρώσουν όλοι αυτοί οι νεόπλουτοι κύριοι, που λεηλάτησαν την Ελλάδα και βοήθησαν στο να δαιμονοποιηθεί το κέρδος και να δοξαστεί η λαμογιά.
Το ζητούμενο, όμως, είναι να πάρει τα πάνω του το δυναμικό και υγιές κομμάτι της επιχειρηματικότητας, που σήμερα ασφυκτιά και πληρώνει τα σπασμένα άλλων. Μόνον έτσι θα έχουμε ανάπτυξη και δουλειές. Για να γίνει αυτό, όμως, πρέπει να σταματήσει άμεσα ο μεγάλος, ακήρυχτος πόλεμος στην ελληνική επιχειρηματικότητα.

Μια ιστορική ομιλία


Μια ιστορική ομιλία
Tου Αλεξη Παπαχελα

Ο πρωθυπουργός θα ζητήσει συναίνεση από τα κόμματα της αντιπολίτευσης. Και πράγματι, χωρίς στοιχειώδη συναίνεση θα είναι δύσκολο να γίνουν πράξη όλες οι μεταρρυθμίσεις και αλλαγές που απαιτούνται και από το Μνημόνιο αλλά και -το κυριότερο- την κοινή λογική. Ο κ. Σαμαράς θα κάνει τους υπολογισμούς του και θα αποφασίσει ποια γραμμή θα ακολουθήσει. Οι σοβαροί άνθρωποι ελπίζουν, ακόμη, ότι δεν θα υιοθετήσει τη γραμμή εκείνων που θέλουν να κρεμάσουν έξω από τη Ρηγίλλης ένα τεράστιο πανό που θα γράφει «IMF GO HOME», και θα στηρίξει κρίσιμες δυσάρεστες μεταρρυθμίσεις.
Ο κ. Παπανδρέου θα μπορούσε να γίνει πολύ πιο πειστικός όταν θα προτείνει συναίνεση, αν κάνει με τρόπο ηχηρό και εμφανή την αυτοκριτική του και για τα προπατορικά αμαρτήματα της παράταξής του και για τα δικά του ατοπήματα ως αρχηγός της αξιωματικής αντιπολίτευσης. Ακούγεται τραβηγμένο και είμαι σίγουρος ότι θα έχουν ήδη σηκωθεί οι τρίχες των μαλλιών των συμβούλων του, αν εκ παραδρομής διαβάζουν αυτές τις γραμμές. Θα γύριζε όμως πραγματικά σελίδα στο επίπεδο του δημοσίου διαλόγου.
Σκεφθείτε, λοιπόν, τον κ. Παπανδρέου να σηκώνεται στο βήμα της Βουλής και να μιλάει σταράτα: «Κύριε Σαμαρά, ξέρω πόσο δύσκολο είναι για εσάς να πάτε κόντρα στους κομματικούς σας παράγοντες, τους παραταξιακούς συνδικαλιστές κ. λπ., να στηρίξετε επώδυνες τομές και αλλαγές και να κατεβάσετε την αντιμνημονιακή σημαία. Δυστυχώς κι εγώ, όταν βρισκόμουν στη δική σας θέση, έκανα ακριβώς τα ίδια λάθη. Πρότεινα στους βουλευτές μου να περικυκλώσουμε το Ελληνικό αν ήταν να κτισθεί έστω κι ένα στρέμμα, κατέβηκα στους δρόμους για το σχέδιο αναδιοργάνωσης του ΟΣΕ και αντιστάθηκα στην αλλαγή των κανονισμών εργασίας στις ΔΕΚΟ. Ηταν λάθος μου και δυστυχώς τυφλώθηκα κι εγώ από τον φόβο του πολιτικού κόστους, τις πιέσεις των δικών μας συντεχνιών, με αποκορύφωμα την αντίθεσή μου στην αλλαγή του άρθρου του Συντάγματος για τα ιδιωτικά ή μη κερδοσκοπικά πανεπιστήμια. Είναι, συνεπώς, δύσκολο να σας ζητήσω τώρα να κάνετε ό,τι δεν έκανα εγώ στη θέση σας. Η χώρα, όμως, βρίσκεται στο χείλος της χρεοκοπίας και δεν αντέχει να την κυβερνάει ο φόβος του πολιτικού κόστους και οι συντεχνίες. Και εγώ αναγκάζομαι να πάρω δύσκολες και δυσάρεστες αποφάσεις που θα μου ήταν αδιανόητες πριν από δύο χρόνια. Πρέπει να αλλάξουμε, και θα βοηθήσει πολύ αν η μείζων, τουλάχιστον, αντιπολίτευση εγκαταλείψει το μοντέλο που κι εγώ ακολούθησα. Χρειάζεται η δυναμική αντιπολίτευση, αλλά απαιτείται πρώτον συναίνεση σε μερικές μίνιμουμ μεταρρυθμίσεις και δεύτερον να προετοιμάζεται σοβαρά για την ανάληψη της εξουσίας, με νούμερα, σχέδια, επαγγελματίες συμβούλους».
Σκεφθείτε ο κ. Παπανδρέου να κατέληγε και με μια ιστορική αυτοκριτική, να έλεγε δηλαδή: «Σας έχω επανειλημμένα πει ότι η ευθύνη του Κώστα Καραμανλή είναι τεράστια, και επιμένω. Ταυτόχρονα, όμως, πρέπει να παραδεχθώ ότι όλοι μας φταίξαμε· δεν φτάσαμε έως εδώ μόνο λόγω των κυβερνήσεων Καραμανλή. Και η δική μας παράταξη λαΐκισε, εξέθρεψε ένα πελατειακό σύστημα, επέτρεψε στις συντεχνίες να συνδιοικούν τις ΔΕΚΟ, ανέχθηκε τη διαφθορά και έμπλεξε το κόμμα με τη διοίκηση. Εχουμε, λοιπόν, το δικό μας μερίδιο ευθύνης και γι’ αυτό πιστεύω ότι ο κόσμος μάς τιμώρησε το 2004 και ζήτησε κάτι καινούργιο, το οποίο ο κ. Καραμανλής εξέφρασε αρχικώς, αλλά ουδέποτε τόλμησε στην πράξη. Εχουμε, λοιπόν, όλοι ευθύνες αλλά σημασία έχει τώρα να σωθεί η χώρα».
Ξέρω ότι μια τέτοια ομιλία θα καθιστούσε πολύ πιο πειστική κάθε πρόταση συναίνεσης. Ξέρω, όμως, επίσης πολύ καλά ότι προσωπικοί και κομματικοί εγωισμοί καθιστούν μάλλον απίθανο να την ακούσουμε ποτέ...

Με ταχύτητα και διαφάνεια


Tου Αλεξη Παπαχελα

Για να μπει η χώρα στην τροχιά της ανάπτυξης, θα πρέπει τα επόμενα 1-2 χρόνια να αξιοποιηθεί η κρατική περιουσία και να πουληθούν δημόσιες επιχειρήσεις. Η κυβέρνηση ετοιμάζει ένα φιλόδοξο σχέδιο, τόσο μάλιστα φιλόδοξο, που στην προηγούμενη θητεία της ως αντιπολίτευση θα το χαρακτήριζε νεοφιλελεύθερο, «ξεπούλημα των ασημικών» κ.λπ. Το κρίσιμο ερώτημα είναι αν υπάρχει υπουργός ή δημόσιος λειτουργός, ο οποίος μέσα στο υπάρχον κλίμα των Εξεταστικών και της σκανδαλολογίας, θα βάλει την υπογραφή του σε μια αποτίμηση δημόσιας περιουσίας ή μια πράξη πώλησης ή παραχώρησης. Πολύ αμφιβάλλω.
Στο παρελθόν, και το ΠΑΣΟΚ και η Ν.Δ. έπεσαν έξω στους χαρακτηρισμούς τους σε μεγάλες υποθέσεις. Η Ν.Δ. κατηγορούσε, για παράδειγμα, την αξιοποίηση τουριστικών ακινήτων την περίοδο Σημίτη, ενώ το ΠΑΣΟΚ άφηνε να εννοηθεί ότι είναι ασύμφορη και ύποπτη η αγορά της FINANSBANK από την Εθνική Τράπεζα. Η μεν τουρκική τράπεζα έχει κυριολεκτικώς σώσει την Εθνική σήμερα, οι δε αποφάσεις της κυβέρνησης Σημίτη μετέτρεψαν εγκαταλελειμμένα ΞΕΝΙΑ σε σύγχρονα ξενοδοχεία. Η ροπή όμως στη σκανδαλολογία είναι ασυγκράτητη και σε αυτό βοηθούμε πολλές φορές τόσο τα μέσα ενημέρωσης όσο και ανακριτές που δεν είναι σε θέση να κρίνουν περίπλοκες επιχειρηματικές αποφάσεις.
Το ζήτημα είναι τι κάνουμε τώρα. Ο αρχηγός της Ν.Δ. δεν έχει σηκώσει τους τόνους σε τέτοια θέματα, αν και ακόμη δεν δόθηκε και η ευκαιρία. Θα είναι όμως τεράστιο λάθος να αρχίσει ένας τέτοιος καβγάς ως εκδίκηση για τις Εξεταστικές για το Βατοπέδι και τις άλλες υποθέσεις. Ο τόπος δεν αντέχει να μη ληφθούν γρήγορες, καθαρές και βεβαίως διαφανείς αποφάσεις σε θέματα αξιοποίησης ή και εκποίησης δημόσιας περιουσίας. Αν υπάρχουν τρία ή τέσσερα σημεία στα οποία θα έπρεπε να συνεννοηθούν, έστω παρασκηνιακά, οι κ. Παπανδρέου και Σαμαράς, το ένα θα πρέπει να είναι σίγουρα αυτό. Αν οι απαιτούμενες αποφάσεις μπλοκαρισθούν λόγω πολιτικού κόστους και κομματικών πυροτεχνημάτων, το κόστος θα είναι δυσβάστακτο. Δεν θα είναι μια εύκολη υπόθεση! Η αντιπολίτευση θα μπορεί δικαιολογημένα να ισχυρισθεί ότι το τίμημα για ένα πακέτο κρατικής τράπεζας π.χ. είναι πολύ χαμηλό, καθώς είναι προφανές ότι όλες οι αξίες στην Ελλάδα έχουν πέσει κατακόρυφα. Η ίδια συζήτηση θα γίνει και για το Ελληνικό και για μια σειρά από άλλα ζητήματα.
Οι συνδικαλιστές ή όποια άλλη ομάδα θέλει να σταματήσει μια απόφαση, θα καταφύγουν στη σκανδαλολογία. Το έκαναν πολλές φορές στο παρελθόν, προστατεύοντας την αδράνεια και τη συνέχιση της κακοδιαχείρισης στο όνομα του δημοσίου συμφέροντος. Πρέπει όμως όλοι να επιδείξουμε υπευθυνότητα, γιατί τελικά έχουμε καταφέρει να είμαστε μια χώρα που ασχολείται εξαντλητικά με τα θέματα διαφθοράς αλλά καταλήγει να είναι και διεφθαρμένη και αναποτελεσματική. Τώρα όμως χρειαζόμαστε αποτελέσματα και μάλιστα γρήγορα.
Με τα παραπάνω δεν συστήνει κανείς κάποιου τύπου ομερτά μεταξύ πολιτικών, για να μην παρεξηγηθούμε. Ελπίζουμε, άλλωστε, πως όλοι οι εμπλεκόμενοι σε κάποιο deal που αφορά το Δημόσιο έχουν το μυαλό και το ένστικτο αυτοπροστασίας, ώστε να καταλάβουν ότι οιοδήποτε «στραβοπάτημα» ή έκπτωση σε θέματα διαφθοράς θα πληρωθεί στην ελληνική κοινωνία του 2010 πάρα μα πάρα πολύ ακριβά.

Το ξέφραγο αμπέλι

Το ξέφραγο αμπέλι
Tου Αλεξη Παπαχελα

Η ανομία είναι μεταδοτική. Κοιτάξτε τώρα τι έχει συμβεί. Το ελληνικό κράτος αποφάσισε εδώ και 25 χρόνια, περίπου, να παράσχει μια ιδιότυπη ασυλία στην ανομία κάθε είδους. Γίναμε η μοναδική χώρα της Ευρώπης όπου θεωρείτο φυσιολογικό να δέρνουν οι διαδηλωτές την αστυνομία με δοκάρια ή να σπρώχνουν έναν αστυνομικό λες και είναι απλώς ο γείτονας με τον οποίο τσακώνονται. Επιτρέψαμε μέσα στα πανεπιστήμιά μας να εδραιωθούν θύλακοι απροκάλυπτης παρανομίας, με το πρόσχημα του ασύλου, με αποτέλεσμα σήμερα κάποιες ακραίες συμμορίες να κάνουν κουμάντο και να εκβιάζουν τους πρυτάνεις για να μην πάνε καν στον διάλογο για την Παιδεία. Τελευταίο κρούσμα οι «άγνωστοι» που επιτέθηκαν με λοστούς σε καθηγητές στο ΑΠΘ. Και βεβαίως δεν μας κάνει εντύπωση να κλείνουν είκοσι επαγγελματίες μπουκαδόροι τα κεντρικά ξενοδοχεία της Αθήνας και να διώχνουν με το έτσι θέλω τουρίστες από τους οποίους τρώνε ψωμί χιλιάδες εργαζόμενοι.
Εχουμε όμως και την ανομία των επωνύμων. Τον κ. Ψωμιάδη, ο οποίος παρανομούσε με την ανοχή διαδοχικών υπουργών Οικονομικών και επικεφαλής διαφόρων φορέων και σήμερα κυκλοφορεί ελεύθερος και ωραίος. Εχουμε τους νέους επώνυμους ισχυρούς, οι οποίοι κυκλοφορούν στους δρόμους της Αθήνας σαν να είναι αρχηγοί κρατών, διακόπτοντας την κυκλοφορία, με μπλε φανάρια στα αυτοκίνητά τους, παραβιάζοντας κάθε νόμο. Ξέρετε πόσο εξοργίζεται ο μέσος πολίτης από αυτήν την προκλητική συμπεριφορά, για την οποία νιώθει θυμό αλλά και αδυναμία αντίδρασης;
Είναι εξάλλου πολύ επικίνδυνο το πώς η ανομία φέρνει παραπάνω ανομία, όταν ακούς νέα παιδιά να λένε «αφού δεν υπάρχει δικαιοσύνη, αφού κανείς δεν πληρώνει...». Αυτή είναι μια σίγουρη συνταγή για να γίνουμε κανονική ζούγκλα, συνταγή την οποία υιοθετούν διάφοροι επαγγελματίες του λαϊκισμού.
Δίνουμε γενικά την εικόνα μιας χώρας που είναι ξέφραγο αμπέλι, στην οποία δεν υπάρχουν κανόνες και ο καθένας με λίγο «τσαμπουκά», χρήμα ή δύναμη μπορεί να κάνει ό,τι του αρέσει. Ξέρετε, όμως, τι είναι το πρόβλημα; Μας πήραν χαμπάρι και οι απρόσκλητοι επισκέπτες μας. Μπείτε στη θέση ενός τριτοκοσμικού, που έρχεται από έναν δικό του κόσμο και αντικρίζει μια Αθήνα όπου τα μηχανάκια κινούνται με χαρακτηριστική άνεση στα πεζοδρόμια, οι παράνομοι πλανόδιοι έμποροι έχουν αντικαταστήσει τα περίπτερα στις γωνίες και γενικώς ο νόμος και η τάξη δεν εφαρμόζονται. Είναι βέβαιο πως θα υποθέσει ότι «προφανώς εδώ έτσι ζούνε» και θα προσαρμόσει τη συμπεριφορά του στα τοπικά ήθη και έθιμα. Αν ταυτόχρονα δεν έχει να φάει, αν η ανθρώπινη ζωή είχε πολύ λιγότερη αξία γι’ αυτόν, τότε απλώς αποφασίζει ότι η Ελλάδα είναι μια μορφή ελεγχόμενης ζούγκλας. Κανείς δεν τον εμποδίζει να ουρήσει στο παράθυρο του γείτονα, να ανοίξει ένα μαγαζί που δεν έχει καμία άδεια και ακόμη να πιστέψει ότι κανένα έγκλημα δεν τιμωρείται πραγματικά. Ούτως ή άλλως έχει ακούσει ότι και μερικοί που πήγαν φυλακή για βαριά αδικήματα ξαναβγήκαν προσωρινά για να συνεχίσουν την καριέρα τους...
Η ανομία είναι λοιπόν μεταδοτική και πολύ επικίνδυνη. Μια χώρα που δεν σέβεται τον εαυτό της δεν μπορεί να περιμένει από τον όποιον περαστικό να τη σεβασθεί γιατί απλώς και αυτός θα «φερθεί στην Ελλάδα σαν νεοέλληνας» αλλά με τον δικό του... λίγο πιο άγριο τρόπο.

Από μία κλωστή...

Tου Αλεξη Παπαχελα

Ο πρωθυπουργός είχε πείσει πολλούς σοβαρούς ανθρώπους, εντός και εκτός Ελλάδος, πως πραγματικά δεν τον ενδιαφέρει το πολιτικό κόστος ή ακόμη και η επανεκλογή του. Οι ξένοι εταίροι μας θεωρούσαν πως έχουν έναν πεισματάρη συνομιλητή, ο οποίος, έστω και αν δεν ειδικεύεται ακριβώς στο μάνατζμεντ, επιμένει να εφαρμόσει όσα χρειάζονται για να βγει η χώρα από την κηδεμονία. Ορισμένοι, όχι πολλοί είναι η αλήθεια, υπουργοί του επίσης τον πίστεψαν και δούλευαν σκληρά, αγνοώντας το πολιτικό κόστος, για να λύσουν προβλήματα που κανείς δεν τολμούσε να αγγίξει εδώ και χρόνια. Ξαφνικά όμως, και χωρίς προηγούμενη συζήτηση ή προειδοποίηση, ο κ. Παπανδρέου άλλαξε γραμμή και αποφάσισε πως «το πολιτικό κόστος βεβαίως και μετράει», ανοίγοντας ταυτόχρονα θέμα εκλογών και νομιμοποίησης της πολιτικής του. Κανείς μέσα στο ΠΑΣΟΚ δεν είχε θέσει τέτοιο θέμα.
Οι ξένοι άρχισαν να αναρωτιούνται τι συνέβη, και να αμφισβητούν τις αντοχές του κ. Παπανδρέου. Οι υπουργοί που τον είχαν πάρει σοβαρά και που δουλεύουν, σταμάτησαν. Οι υπουργοί που δεν δουλεύουν και είναι απλώς επαγγελματίες πολιτικοί άρχισαν την γκρίνια, την κριτική σε όλους και σε όλα, και να υποστηρίζουν χωρίς τεκμηρίωση ότι «πρέπει να αλλάξουμε πολιτική». Τζάμπα μάγκες είναι βεβαίως, γιατί πέραν της καταξίωσής τους στον ρόλο του κομματάρχη Θεσσαλονίκης ή άλλης περιφέρειας, η επόμενη γενιά δεν θα τους θυμάται για τίποτα που άφησαν πίσω τους. Τίποτα. Είναι πραγματικά εξοργιστικό να βάζουν οι επαγγελματίες λουφαδόροι της πολιτικής στο στόχαστρό τους όσους τολμούν, δουλεύουν σκληρά και άρα κάνουν και λάθη. Τι πιο εύκολο από το να κάθεσαι σε ένα πολιτικό γραφείο, να χαϊδεύεις τα αυτιά όσων έχεις διορίσει εδώ και δεκαετίες στο Δημόσιο και να κάνεις και αφ’ υψηλού κριτική;
Τέλος πάντων, ο κ. Παπανδρέου έχασε τις τελευταίες εβδομάδες πολύτιμο πολιτικό κεφάλαιο, και εκτός και εντός. Είναι πολύς ο κόσμος που θύμωσε μαζί του, όπως και ο κόσμος που απογοητεύθηκε σφόδρα από το επίπεδο τόσο της διακαναλικής παρουσίας του όσο και του μηνύματος της τελευταίας Κυριακής. Kαμία εκ των δύο εμφανίσεων δεν περιείχε αυτό που θέλει ο Ελληνας να δει αυτήν την ώρα: πολιτικό μεγαλείο ή σαφές σχέδιο εξόδου από την κρίση. Μεγαλείο θα μπορούσε να δείξει με μια γενναία κίνηση συναίνεσης ή και συνεργασίας. Το σχέδιο αναμένεται.
Μην ξεχνάμε, βέβαια, ότι σχέδιο έχει η τρόικα και πως αυτό θα ακολουθήσουμε ή θα χρεοκοπήσουμε. Μπορεί, όμως, ο κ. Παπανδρέου να κάνει τα επόμενα δύσκολα βήματα στον «δρόμο του μαρτυρίου», μπορεί να πάει κόντρα στο βαθύ ΠΑΣΟΚ, που έμεινε πιστό εδώ και χρόνια, χωρίς να χάσει τον έλεγχο της κυβέρνησης και του κόμματος; Από αύριο το πρωί θα έχει απέναντί του: υπουργούς και στελέχη που έχουν αγανακτήσει με τον πριγκιπικό τρόπο που διοικεί και παίρνει κρίσιμες αποφάσεις, τους Καστανίδηδες του ΠΑΣΟΚ που θα πιέζουν να ξηλωθεί ο Παπακωνσταντίνου για να ηρεμήσει ο κόσμος (και μετά;), την τρόικα που θα θέλει πρόσθετα μέτρα, την ύφεση που αφήνει όλο και πιο βαθιές χαρακιές και έναν Σαμαρά που θα κινείται με μεγαλύτερη αυτοπεποίθηση, γιατί θα πιστεύει ότι «του βγήκε». Και όλα αυτά, ενώ υπάρχει η βαθιά πεποίθηση ότι τα νούμερα δεν βγαίνουν και πως υπάρχει μια μεγάλη νάρκη στο πρόγραμμα σταθεροποίησης, που είναι το πόσα λεφτά χρωστάει πραγματικά το Δημόσιο σε ιδιώτες από ΦΠΑ και επιστροφή άλλων φόρων, προμήθειες, επιδοτήσεις κ. λπ.
Ολα λοιπόν κρέμονται από μία κλωστή. Ο κ. Παπανδρέου ξέρει τι πρέπει να γίνει τους επόμενους μήνες και αυτήν τη φορά δεν έχει τη δικαιολογία πως δεν είχε ενημερωθεί. Το ζήτημα είναι μέχρι πού αντέχει η κοινωνία, η κυβέρνησή του, το κόμμα του και, βέβαια, και ο ίδιος. Γιατί μην ξεχνάμε πως και οι πολιτικοί έχουν όρια ψυχικής αντοχής. Προς το παρόν, πάντως, πρέπει να μαζέψει τα «σπασμένα», να ξαναπείσει εντός και εκτός ότι δεν τον νοιάζει το πολιτικό κόστος και να πείσει τους μη κολλητούς του υπουργούς και συνεργάτες: πρώτον, ότι θα βαδίσουν μαζί τον «Γολγοθά» και, δεύτερον, πως δεν θα τους πουλήσει στην επόμενη ανηφόρα. Γιατί, αν ξαναλαχανιάσει και αρχίσει να πέφτει προς τα πίσω, η κατρακύλα δεν θα έχει τέλος.

Η ουσιαστική αλλαγή


Η ουσιαστική αλλαγή
Tου Αλεξη Παπαχελα

Ας υποθέσουμε πως το εκλογικό σώμα θα ψηφίσει κατά «σώφρονα» τρόπο σήμερα και θα δώσει μια άνετη νίκη στο κυβερνών κόμμα. Και λοιπόν; Τι θα αλλάξει επί της ουσίας; Θα μειωθούν έτσι οι αντιδράσεις συντεχνιών και άλλων στα όσα θα αναγκασθεί να πράξει η κυβέρνηση Παπανδρέου το επόμενο τρίμηνο; ΄Η μήπως θα αλλάξει με κάποιον μαγικό τρόπο ο τρόπος διοίκησης του κ. Παπανδρέου και ο συντονισμός του κυβερνητικού επιτελείου επειδή ξαφνικά θα νιώσει «αέρα στα πανιά του»; Δεν νομίζω ότι θα συμβεί τίποτα από όλα αυτά.
Αντιθέτως φοβούμαι ότι ο κ. Παπανδρέου θα έχει -στην περίπτωση που κερδίσει σήμερα τις εκλογές- θυσιάσει μια δεύτερη ευκαιρία που ο λαός συνήθως δίνει στον ηγέτη του. Ο κ. Καραμανλής τη διεκδίκησε και την πήρε το 2007, άσχετα αν τη σπατάλησε πολύ γρήγορα γιατί βυθίστηκε σε ένα τέλμα σκανδαλολογίας και ατολμίας στη λήψη δημοσιονομικών μέτρων. Ο κ. Παπανδρέου κινδυνεύει όμως να έχει μια άνευ ουσιαστικού αντικρίσματος νίκη, η οποία θα εξατμισθεί τόσο γρήγορα όσο και το μελάνι από τους δικούς μας σταυρούς στα ψηφοδέλτια. Θα μου πείτε «ναι, αλλά σκέψου πόσο χειρότερα θα ήταν τα πράγματα αν ο κ. Παπανδρέου δεν είχε θέσει το δίλημμα των εκλογών, είχε χάσει πανηγυρικά και εκαλείτο εν συνεχεία να επιβάλει δρακόντεια μέτρα περικοπών δαπανών».

Αντιλαμβάνομαι την ισχύ του επιχειρήματος, αλλά βλέπω και τον κίνδυνο ενός τέλματος που θα μας οδηγήσει σε περιπέτειες, ακόμη και στη μη καταβολή μιας δόσης του δανείου της τρόικας. Η κυβέρνηση έχει ήδη χάσει το momentum των αλλαγών και της αναδιάρθρωσης του κράτους. Συνδικαλιστές, στελέχη του βαθέος ΠΑΣΟΚ, δημόσιοι υπάλληλοι που παλεύουν κάθε αλλαγή έχουν ανασυνταχθεί και δίνουν ανοικτά πια μάχες εναντίον της εφαρμογής του Μνημονίου. Υπουργοί νιώθουν μόνοι, χωρίς κατεύθυνση και συνεννόηση και με ένα πρωθυπουργικό επιτελείο έτοιμο να «τους κρεμάσει στα μανταλάκια» με ασήμαντη αφορμή. Οι τραπεζίτες είναι σε απελπισία, γιατί μόλις κατάφεραν, χάρη κυρίως στην τόλμη της Εθνικής, να ανοίξουν τη διατραπεζική, ήλθε η αβεβαιότητα των εκλογών να ξαναπάει τα spreads στα ύψη. Ας μη μιλήσουμε για επιχειρηματίες ή και για επενδυτές....
Ολοι μας καταλαβαίνουμε ότι το να είσαι πρωθυπουργός στην Ελλάδα του 2010, ξέροντας ότι το νωρίτερο που μπορείς να γίνεις ευχάριστος είναι το 2013, δεν είναι εύκολη υπόθεση. Πρόκειται για μια χώρα στην οποία βασιλεύει ο λαϊκισμός και το κράτος της θυμίζει χώρα της Αφρικής. Βλέπουμε την ασύλληπτη πίεση που νιώθουν οι υπουργοί και τα κυβερνητικά στελέχη, ακόμη και τον φόβο για τη ζωή τους και για το επαγγελματικό τους μέλλον. Αυτή είναι όμως η πραγματικότητα σήμερα, αυτή είναι η χώρα.
Ολοι θα ήθελαν να είναι πρωθυπουργοί σε μια χώρα όπου δεν θα υπήρχαν ακραίες συντεχνίες, λαϊκίστικα μέσα ενημέρωσης, άγρια ιδιωτικά συμφέροντα που εκβιάζουν ασύστολα, κ. λπ. κ. λπ. Θα ήταν όλα πολύ πιο εύκολα, προφανώς. Ομως ο κ. Παπανδρέου θα πρέπει να ρωτήσει και τον εαυτό του τι έκανε όσο ήταν στην αντιπολίτευση για να αλλάξει η Ελλάδα, όταν ήταν εκείνος που έλεγε ΟΧΙ σε όλα, συμμαχούσε με τις πιο οπισθοδρομικές συντεχνίες και βασιζόταν στο βαθύ ΠΑΣΟΚ.
Αλλά, τέλος πάντων, ας τα ξεχάσουμε όλα αυτά. Το πρόβλημα δεν είναι ο λαός αυτή τη στιγμή ούτε η νομιμοποίηση μέσα από εκλογές. Ο ίδιος ο κ. Παπανδρέου πρέπει να αλλάξει, όπως και ο τρόπος που διοικεί, αλλά και να αποφασίσει πολύ σύντομα αν αντέχει αυτά που νομοτελειακά έρχονται... Αυτό δεν χρειάζεται να του το πει η κάλπη

Πείσμα χωρίς σχέδιο


Πείσμα χωρίς σχέδιο
Tου Αλεξη Παπαχελα

Αποφάσισε ο κ. Παπανδρέου να αυτοκτονήσει και πάει σε εκλογές; Αυτό ρωτούν πολλοί Ελληνες πολίτες που δεν κατάλαβαν το νόημα της διακαναλικής συνέντευξης του πρωθυπουργού. Το ζήτημα είναι ότι λίγο μας ενδιαφέρει το αν ο σημερινός πρωθυπουργός αποφάσισε να αυτοκτονήσει πολιτικά ή όχι. Δικό του θέμα είναι να αποφασίσει αν αντέχει την πίεση, ειδικά την πίεση όσων ακόμη πιο δύσκολων έρχονται. Εμάς αυτό που μας ενδιαφέρει είναι αν μαζί του καλείται να αυτοκτονήσει και μια ολόκληρη χώρα, γιατί αυτό πια αφορά εμάς, τα παιδιά μας και πολύ πιο σημαντικά, τέλος πάντων, πράγματα από το μέλλον ενός συγκεκριμένου πολιτικού...

Ολοι μας συμμεριζόμαστε το πόσο αφόρητη πρέπει να είναι η πίεση πάνω στον κ. Παπανδρέου. Θα έπρεπε, βεβαίως, να το περιμένει, να έχει ένα σαφές σχέδιο και ένα λαμπρό επιτελείο. Προφανώς δεν καταλάβαινε τι του έλεγαν οι διάφοροι συνομιλητές του πριν από τις εκλογές και γι’ αυτό δεν έκανε τίποτα για να προετοιμασθεί ή για να μας προετοιμάσει. Κάθε άλλο. Από την ώρα πάντως που υπεγράφη το Μνημόνιο έχει όντως δείξει ότι αγνοεί το πολιτικό κόστος και πως λειτουργεί με πείσμα. Σε αυτό, βεβαίως, βοηθά το γεγονός ότι έχει φτιάξει ένα πολύ θετικό προφίλ στο εξωτερικό, κερδίζοντας σχεδόν τον θαυμασμό ενός διεθνούς κατεστημένου. Και η αλήθεια είναι πως πολλές φορές ο κ. Παπανδρέου χαρακτηρίζεται από έναν ναρκισσισμό σε σχέση με την εικόνα του εκτός Ελλάδος. Οι συνεργάτες του συχνά λένε μεταξύ τους πως πολύ πιο σοβαρά θα πάρει κάτι που θα του πει ένας λέκτορας του Χάρβαρντ παρά ένας υπουργός του.
Ισως και αυτό να έπαθε ο κ. Παπανδρέου. Οταν έστρεψε το βλέμμα του εντός Ελλάδος, έπαθε βέρτιγκο. Από τα μπράβο της Μέρκελ ή του Στρος-Καν έπεσε πάνω στο «φαινόμενο Δημαρά» και στον τυφλό θυμό του κόσμου που μπορεί να μετατραπεί σε ψήφο διαμαρτυρίας κατά της κυβέρνησης. Αυτός όμως δεν ήταν λόγος να βάλει τη χώρα σε μια περιπέτεια. Ας έκανε ένα διάγγελμα που θα έβαζε το δίλημμα «υπευθυνότητα ή ανευθυνότητα» αλλά χωρίς να θέτει θέμα εκλογών. Είναι απίστευτα ανεύθυνο, μάλιστα, να κατηγορεί τώρα τον κ. Σαμαρά επειδή ανέβηκαν τα spreads, όταν ξέρει καλά ότι οι αγορές αντέδρασαν στο φάσμα της αβεβαιότητος το οποίο ο ίδιος έφερε στο μυαλό τους.
Τι θέλει εν πάση περιπτώσει ο κ. Παπανδρέου; Ο λαός τού έδωσε μια άνετη πλειοψηφία βασισμένος σε ψευδείς υποσχέσεις. Ο λαός τού έχει δώσει ένα μεγάλο τράτο, ανέχθηκε τη στροφή 180 μοιρών από το «λεφτά υπάρχουν» στο Μνημόνιο, υπέμεινε μεγάλες τομές όπως στο ασφαλιστικό και έχει δείξει μέχρι τώρα μεγάλη ωριμότητα. Στο ΠΑΣΟΚ κανείς δεν τον αμφισβητεί ευθέως, όλοι έχουν ανεχθεί τις «πριγκιπικές» επιλογές νεοσσών της πολιτικής σε κρίσιμες θέσεις και αρκετοί υπουργοί έβγαλαν πέρα μόνοι τους δύσκολες αποστολές χωρίς να ανοίξει μύτη. Σοβαροί άνθρωποι στους οποίους ανέθεσε εξαιρετικά λεπτές αποστολές επίσης έχουν ανεχθεί το γεγονός ότι δεν έχουν με ποιον να συνεννοηθούν, πνίγονται από τις συνεχείς διενέξεις των πρωθυπουργικών συμβούλων, οι οποίοι ξεμαλλιάζονται με κάθε ευκαιρία και δαιμονίζονται από την παντελή έλλειψη συστήματος και πειθαρχίας στο προσωπικό του περιβάλλον.
Ολοι λοιπόν, ο λαός, το ΠΑΣΟΚ, οι υπουργοί του τον στηρίζουν και ανέχονται όλες τις ιδιορρυθμίες γιατί καταλαβαίνουν ότι διακυβεύεται η τύχη της χώρας. Και ξαφνικά επειδή ο ίδιος δεν κατάλαβε ότι έρχονταν αυτοδιοικητικές εκλογές, επειδή έβαλε τον Καμίνη ή τον Σγουρό χωρίς να σηκώσει το δαχτυλάκι του να τους πάρει τηλέφωνο ή να τους βοηθήσει, έπρεπε να μας βάλει το δίλημμα των εκλογών με μια τηλεοπτική εμφάνιση που μας έπεισε ότι υπάρχει πείσμα, αλλά ούτε ίχνος σαφούς οράματος ή σχεδίου για οτιδήποτε πέραν του Μνημονίου. Οι πολίτες ενδεχομένως να μην ψηφίσουν με το θυμικό και το κριτήριο της διαμαρτυρίας γιατί καταλαβαίνουν ότι το δίλημμα Μνημόνιο ή όχι είναι βλακώδες. Εχουν, όμως, κάθε δικαίωμα να θυμώνουν με έναν πολιτικό ηγέτη στον οποίο έχουν δείξει ανοχή, κατανόηση, στήριξη στα πιο δύσκολα κι εκείνος με τα πρώτα σημαδάκια δυσφορίας γυρνάει και τους λέει «α, έτσι, δεν με θέλετε; Θα δείτε τι θα πάθετε».

Οπως το ’40...

Tου Αλεξη Παπαχελα

Το πολιτικό μας σύστημα κινδυνεύει σύντομα να βρεθεί σε ένα απόλυτο αδιέξοδο, το οποίο το ίδιο δημιούργησε εδώ και 30 χρόνια, αλλά είναι εξαιρετικά αμφίβολο κατά πόσον το ίδιο θα μπορέσει τελικά να λύσει. Ο κ. Παπανδρέου και το ΠΑΣΟΚ φοβούνται, δικαιολογημένα, το αποτέλεσμα των αυτοδιοικητικών εκλογών. Θεωρούν ότι οι κάλπες μπορεί να βγάλουν ένα «ηχηρό χαστούκι» λόγω της οργής του κόσμου και της όλο και πιο βαθιάς ύφεσης.
Το ζήτημα είναι τι μπορεί να κάνει την επόμενη μέρα ο κ. Παπανδρέου. Να αλλάξει πολιτική και να αρχίσει να καταφέρεται κατά του Μνημονίου θα ήταν μια πράξη παραλογισμού, θα τον εξέθετε στο εξωτερικό και θα οδηγούσε τη χώρα σε στάση πληρωμών. Οι ράγες θα είναι οι ίδιες, όποιος και να είναι ο πρωθυπουργός της χώρας από σήμερα έως τουλάχιστον το 2013. Μπορεί να αλλάξει λίγο το μείγμα, να ξαναδιαπραγματευθεί κάποιος μερικά εδάφια του Μνημονίου, αλλά η τροχιά θα είναι απολύτως η ίδια, εκτός αν κάποιος αποφασίσει να εκτροχιασθεί ηθελημένα, να βγάλει τη χώρα από την Ευρωζώνη, να τραβήξει μια γενναία υποτίμηση και να μας εξηγήσει γιατί θα γίνουμε μια λίγο πιο χλιδάτη Αλβανία.
συνέχεια: ... news.kathimerini.gr

Να ξαναβρούμε το μέτρο

Να ξαναβρούμε το μέτρο
Tου Αλεξη Παπαχελα

Είμαστε από τη φύση μας ένας λαός που κατρακυλάει εύκολα στην υπερβολή. Αυτό πληρώνουμε σε μεγάλο βαθμό σήμερα. Ας πάρουμε για παράδειγμα τις υπερβολές που δοκιμάσαμε μετά τη μεταπολίτευση για να δούμε πόσο μακριά μπορεί να εκτείνει κανείς τα όρια της δημοκρατίας. Πολλές φορές θα ήθελα να βρω μερικά από τα καλά μυαλά της πρώτης μεταπολιτευτικής περιόδου και να τους ρωτήσω τι είχαν τότε στο μυαλό τους. Βεβαίως και χρειαζόταν να ξεριζωθούν αναχρονιστικοί θεσμοί, αυτό που έλεγαν παλιότερα «να φύγει ο χωροφύλακας από τη ζωή μας». Το εκκρεμές όμως πήγε πολύ μακριά από την άλλη πλευρά... Το περίφημο πανεπιστημιακό άσυλο, π.χ., θεσμοθετήθηκε για να προστατεύσει την ακαδημαϊκή ελευθερία και κατέληξε να προστατεύει εγκληματικά στοιχεία, χούλιγκαν - οπαδούς της βίας, που τρομοκρατούν όποιον τολμά να έχει άλλη άποψη από τη δική τους.
Ο φόβος απέναντι στο αστυνομικό «όργανο» έγινε «λεσέ πασέ» σε όποιον θέλει ακόμη και να σηκώσει χέρι απέναντι στον εκπρόσωπο του κράτους. Η ιδέα της ιεραρχίας στη δημόσια διοίκηση καταργήθηκε και ο οδηγός, αν ανήκε στο κατάλληλο κόμμα ή συνδικαλιστική φατρία, διεκδικούσε ρόλο στη διοίκηση των ΔΕΚΟ. Η διαφθορά νομιμοποιήθηκε ως μέσο αναδιανομής εισοδήματος, με εκείνο το φοβερό επιχείρημα «αρκετά τρώγατε τόσο καιρό εσείς με χρυσά κουτάλια, ήλθε η σειρά μας». Ολα αυτά συνιστούσαν την αποθέωση της ελληνικής μαγκιάς, του κακού εαυτού που βγάζουμε νομοτελειακά όταν θεωρούμε ότι δεν υπάρχουν θεσμοί, όρια και αξιακοί κανόνες που να μας περιορίζουν.
συνέχεια: .... news.kathimerini.gr

Δράκος χωρίς δόντια

Δράκος χωρίς δόντια
Tου Αλεξη Παπαχελα

Αυτό ήταν, λοιπόν; Αυτός ήταν ο δράκος του πολιτικού κόστους που τόσο έτρεμαν οι πολιτικοί μας εδώ και χρόνια; Δεκαετίες τώρα, οι μεγαλύτερες και πιο αναγκαίες μεταρρυθμίσεις στη χώρα μας κολλούσαν γιατί μόλις κάποιος πολιτικός τολμούσε να τις υποστηρίξει σε μια κλειστή σύσκεψη, έπεφταν πάνω του οι υπόλοιποι φωνάζοντας: «Μα είσαι με τα καλά σου; Καταλαβαίνεις τι πολιτικό κόστος θα έχει αυτή σου η απόφαση;». Ο Στέφανος Μάνος διηγείται το πώς κάθε φορά που
επιχειρούσε να πείσει για μια μεταρρύθμιση ή καινοτομία έπεφτε πάνω στο ίδιο μονότονο επιχείρημα: «Αυτά τα πράγματα στην Ελλάδα δεν γίνονται». Πρόκειται για επιχείρημα τόσο ισοπεδωτικό, που δεν αφήνει μεγάλα περιθώρια για περαιτέρω συζητήσεις...
συνέχεια .... news.kathimerini.gr

Ο πραγματικός πατριωτισμός


Tου Αλεξη Παπαχελα

Με ενοχλεί πάρα πολύ, εδώ και χρόνια, η ευκολία με την οποία ορισμένοι χρησιμοποιούν βαριές κουβέντες όταν μιλούν για τα λεγόμενα εθνικά θέματα. Ειδικότερα, μου προκαλεί μεγάλη απέχθεια η χρήση του όρου «προδότης», «προδοσία» κ.λπ. Την βλέπουμε και πάλι στις μέρες μας, σε μια περίοδο, μάλιστα, που πληθαίνουν οι θεωρίες συνωμοσίας γύρω από τις ελληνοτουρκικές σχέσεις.
Να συμφωνήσουμε κατ’ αρχήν σε κάτι. Πατριώτης είναι αυτός που υπηρετεί τα ελληνικά εθνικά συμφέροντα και μόνο.
Προδότης είναι αυτός ο οποίος τα υπονομεύει για ίδιον όφελος ή γιατί έχει περάσει στην αντίπερα όχθη. Μάλιστα. Να ρωτήσω, λοιπόν, τώρα. Τι ήταν οι ένθερμοι πατριώτες της Εθνικής Εταιρείας οι οποίοι, πάσχοντες από εθνική τύφλωση, παρέσυραν μιαν ανέτοιμη Ελλάδα σε έναν πόλεμο με την Τουρκία ο οποίος παρ’ ολίγον να ξαναφτάσει τα σύνορά της στον Δομοκό; Είναι πατριώτες ή προδότες; Τι ήταν οι ανεγκέφαλοι οι οποίοι διέταξαν τις περίφημες εκκαθαρίσεις στην Κοφίνου το 1967, οδηγώντας στο πρώτο μεγάλο ελληνικό φιάσκο στην Κύπρο; Πώς πρέπει να χαρακτηρίσουμε όσους αποφάσισαν τον Ιανουάριο του 1996 να ανεβάσουν μια επίσημη σημαία του Nαυτικού στα Ιμια ως απάντηση σε μια προβοκάτσια δημοσιογράφων χωρίς να μιλήσουν με κανέναν υπεύθυνο για τους κινδύνους κλιμάκωσης που εμπεριείχε η πράξη τους;
Η Iστορία μας βρίθει παραδειγμάτων ανεγκέφαλου, συγκινητικού, αυθόρμητου πατριωτισμού, ο οποίος οδήγησε σε εθνικές καταστροφές. Σε καμία περίπτωση δεν θα αποκαλούσα κάποιον εξ αυτών προδότη γιατί είναι προφανές ότι δεν έβλαψαν τα συμφέροντα της πατρίδας μας εκ προθέσεως ή ιδιοτελώς. Οποτε, όμως, η Ελλάδα έκανε τέτοια λάθη, τα διέπραξε γιατί οι θερμοκέφαλοι φόβισαν τους ψύχραιμους ή διαφωνούντες μαζί τους με τη ρετσινιά του προδότη.
Η συζήτηση για τις ελληνοτουρκικές σχέσεις, το Σκοπιανό ή ό,τι άλλο δεν μπορεί να γίνει με όρους πατριωτισμού ή προδοσίας. Στο κάτω κάτω της γραφής, ποια υπέρτατη δύναμη έδωσε πιστοποιητικό πατριωτισμού σε μερικούς και όχι σε άλλους; Είναι ντροπή, πραγματική ντροπή, έμπειροι Ελληνες διπλωμάτες που χειρίζονται για χρόνια και για διαφορετικές κυβερνήσεις αυτά τα θέματα να μπαίνουν στο στόχαστρο γιατί κάποιοι διαφωνούν με τους χειρισμούς τους. Είμαστε σε μια πολύ δύσκολη καμπή της Iστορίας μας, έχουμε φτάσει στο ναδίρ της διεθνούς αξιοπιστίας και έχουμε καταντήσει επαίτες της διεθνούς κοινότητας για να τα βγάλουμε πέρα. Είμαστε, όμως, ένας λαός που πέρασε τις μεγαλύτερες καταστροφές και στάθηκε στα πόδια του. Για μένα, σήμερα, πατριωτισμός είναι να πετάξεις έξω τις κομματικές νεολαίες και τη διαπλοκή της μετριότητας από τα πανεπιστήμιά σου, να γίνεις μια δυναμική οικονομία και να τηρείς τους νόμους έναντι όλων, των ισχυρών, των λαθρομεταναστών, των διαπλεκομένων και των αναρχικών. Αν, λέω, αν και το απεύχομαι, πάθουμε κάποια εθνική καταστροφή, θα είναι γιατί είμαστε μια διαλυμένη χώρα που στηρίζεται σε δεκανίκια ξένων.
Και κάτι τελευταίο. Οι σοβαροί πολιτικοί, διπλωμάτες, καθηγητές, στρατιωτικοί κ.ά. που ξέρουν τα εθνικά μας θέματα εις βάθος, οφείλουν να αρχίσουν να βγαίνουν από το καβούκι τους και να λένε αλήθειες που για χρόνια κράτησε μακριά από τον κόσμο ο φόβος του λαϊκισμού και της κατηγορίας περί προδοσίας. Επιτέλους, ας σοβαρευθούμε και ας αρχίσουμε να μιλάμε για σοβαρά πράγματα με σοβαρό και ψύχραιμο τρόπο σε αυτήν τη χώρα, μακριά από τον χουλιγκανισμό και την πατριδοκαπηλία. Ο πατριωτισμός δεν ανήκει μόνο στους φωνακλάδες, αλλά και στους συνετούς και τους ρεαλιστές που μεγάλωσαν και δόξασαν αυτήν τη χώρα.

Άρτεμις Καπούλα: Βία είναι .....

Άρτεμις Καπούλα


Γεννήθηκε το Μάη του '69 (μια τιμημένη χρονιά) σε μια επαρχιακή πόλη όπου έζησε μέχρι τα 18 της που κατέβηκε στην Αθήνα, την ανακάλυψε ο ιδιωτικός τομέας και περιχαρής-τότε- την συμπεριέλαβε στα μισθολόγια του. Έκτοτε άλλαξε πολλές δουλειές όπως και πόλεις καταλήγοντας πριν 10 χρόνια πάλι στην Αθήνα γιατί ως γνωστόν ο δολοφόνος επιστρέφει πάντα στον τόπο του εγκλήματος. Μέχρι πρότινος έγραφε μόνο για τον εαυτό της και τους φίλους της αλλά επειδή τα θύματα της ήταν λιγοστά αποφάσισε να διευρύνει τον εγκληματικό της κύκλο.Έχει πολλές εμμονές με κυριότερες το ποδόσφαιρο (χανουμάκι από κούνια), το καλλιτεχνικό πατινάζ ( Μπράβο Γεβγένι) και την Formula1 (Mclaren for ever).

Βία είναι...
«Βία είναι να ξυπνάς από το χάραμα, να δουλεύεις 10 με 12 ώρες για 700 ευρώ και να μην τολμάς να πεις κουβέντα γιατί ξέρεις ότι 100 βιογραφικά περιμένουν στο γραφείο του αφεντικού σου»
«Βία είναι να είσαι άνεργος, να ψάχνεις ένα χρόνο για δουλειά και να μην σε προσλαμβάνει κανείς γιατί είσαι πάνω από τα σαράντα»
«Βία είναι να λες στα παιδιά σου ότι δεν τα πας στην θάλασσα γιατί η βενζίνη άγγιξε το 1.75 και πρέπει να κάνεις περικοπές»
«Βία είναι κλείνεις ραντεβού στο ΙΚΑ για μετά από δύο μήνες και όταν πηγαίνεις ο γιατρός να είναι απών»
«Βία είναι να μην τολμάς να γυρίσεις μόνος στο σπίτι μετά τις 9»
«Βία είναι να είσαι 18 χρονών, να έχεις υποστεί του....... κόσμου τις μεταρρυθμίσεις, να έχεις φτύσει αίμα για να μπεις σε μια σχολή και να βγαίνεις και άνεργος και αμόρφωτος»
«Βία είναι να στέκεσαι 5 ώρες στην ουρά στην εφορεία για να πληρώσεις, να έχεις ανεβοκατέβει σε 3 ορόφους και τέλος ο υπάλληλος να δηλώνει αναρμόδιος»
«Βία είναι να παρακολουθείς τα σκάνδαλα να περνούν από μπροστά σου σαν παραμύθι, να κουκουλώνονται από όλους, να μην μπαίνει κανείς φυλακή και να τελειώνουν με ένα ζήσαμε εμείς καλά και αυτοί καλύτερα»
«Βία είναι να πληρώνεις 1.40 ενώ περιμένεις μια ώρα ένα λεωφορείο που όταν φτάνει χωράς μόνο στα πόδια του οδηγού»
«Βία είναι να σε παίρνουν 20 τηλέφωνα την μέρα από εισπρακτικές εταιρίες επειδή καθυστέρησες την δόση του στεγαστικού»
«Βία είναι να κόβεις τα παιδιά από το φροντιστήριο γιατί δεν φτάνουν τα λεφτά ενώ έχεις ήδη πληρώσει για δωρεάν παιδεία»
«Βία είναι να βλέπεις τους πολιτικούς σου να τσακώνονται με μόνο γνώμονα τα ποσοστά του κόμματος τους ενώ εσύ αγωνιάς για το μέλλον των παιδιών σου»
«Βία είναι ενώ σου ζητούν να πληρώσεις επίδομα αλληλεγγύης να διαβάζεις ότι οι εφορίες έχουν να κάνουν ελέγχους και να εισπράξουν από το 1995»
«Βία είναι να είσαι 45 χρονών, να δουλεύεις και να πληρώνεις μια ζωή και να καταντήσεις να ζεις από την σύνταξη των γονιών»
«Βία είναι το παραμύθιασμα από τα μέσα ενημέρωσης που συγκαλύπτουν ή αποκαλύπτουν ανάλογα με τα deal που γίνονται κάτω από το τραπέζι και τις επιχορηγήσεις»
«Βία είναι να σε ληστεύουν για τρίτη φορά και το όργανο της τάξεως να σου λέει μην ελπίζεται πολλά, αφού δεν ήσασταν μέσα πάλι καλά να λέτε»
«Βία είναι να σου στερούν το δικαίωμα της διαμαρτυρίας, να τρως τόνους τα χημικά και να σε αναγκάζουν σε σιωπή παρακρατικοί, αντιεξουσιαστές, χρυσαυγίτες, πληρωμένοι ή προστατευόμενοι από όπου και αν προέρχονται»
«Βία είναι να πληρώνεις 3 ευρώ διόδια για να διανύσεις μια απόσταση 100 χιλ και ταυτόχρονα να κάνεις τάμα στον Άγιο Χριστόφορο να φθάσεις ζωντανός»
«Βία είναι να βλέπεις όσους εμπλέκονται σε σκάνδαλα πάσης φύσεως να κυκλοφορούν ελεύθεροι, να παρουσιάζονται στην δικαιοσύνη όποτε θέλουν και αν τελικά παραπεμφθούν να συνεχίζουν το έργο τους μέσα από την φυλακή»
«Βία είναι να ακούς τον Πρωθυπουργό και τους βουλευτές να ανησυχούν για την βία μόνο όταν αγγίζει το δικό τους σπίτι και να ανακοινώνει επιτροπές στις οποίες ο κάθε βουλευτής θα πληρώνεται με 245 ευρώ για να παραβρεθεί στην συζήτηση»
«Βία είναι να ζεις την κάθε μέρα σαν τελευταία. Όχι για να την ζήσεις στο έπακρο αλλά επειδή απλά δεν ξέρεις τι θα υπάρχει αύριο και δεν έχεις λεφτά για μεθαύριο»...

Πρωθυπουργός της Ελλάδας ο Λουκάς Παπαδήμος



Ανακοινώθηκε επίσημα πλέον από την προεδρία της Δημοκρατίας, ότι ο νέος Πρωθυπουργός της χώρας θα είναι ο Λουκάς Παπαδήμος.
Μετά από συμφωνία των κ.κ Γ. Παπανδρέου , Αντ. Σαμαρά και Γ. Καρατζαφέρη, οι οποίοι ετοίμασαν ανακοίνωση που περιγράφεται το πλαίσιο της νέας Κυβέρνησης,ο Πρόεδρος της Δημοκρατίας κ.Κ.Παπούλιας έδωσε εντολή σχηματισμού κυβέρνησης στον κ.Λ.Παπαδήμο.
Αύριο Παρασκευή 11 Νοεμβρίου 2011 θα γίνει η ορκωμοσία της νέας Κυβέρνησης στις 14:00 μ.μ.


Κάπνισμα ανυπακοής


Του Nικου Γ. Ξυδακη

Για τη μονομερή επαναφορά του καπνίσματος σε καφενεία, μπαρ και εστιατόρια, οι καταστηματάρχες επικαλούνται τη δυσχερή οικονομική τους κατάσταση λόγω ύφεσης, που επιδεινώνει η απαγόρευση καπνίσματος. Είναι και έτσι. Αλλά η ανυπακοή κατά της απαγόρευσης, που εκδηλώνεται μαζικά, δεν θα είχε τις παρούσες διαστάσεις αν ο κόσμος δεν ήταν ήδη δυσαρεστημένος από άλλα αίτια.
Η καπνιστική ανυπακοή εκφράζει μια γενική δυσφορία, διάχυτη και βουβή. Η ύφεση δείχνει τα δόντια της, εγκατασπείρει ανέργους στα νοικοκυριά, η ανασφάλεια και ο φόβος παίρνουν ενδημικό χαρακτήρα. Ο κόσμος αντιλαμβάνεται ότι η ύφεση δεν είναι απλώς πάγωμα μισθού ή περικοπή της σύνταξης, είναι απώλεια εργασίας και απώλεια προοπτικής. Με τη χώρα διαρκώς υπό πτώχευση, με τις εναλλακτικές λύσεις άδηλες, με τις προοπτικές ανάκαμψης μακρινές, ο δοκιμαζόμενος πολίτης καταφεύγει σε απέλπιδες νησίδες ανυπακοής, σε άτυπη ανταρσία κατά της αντικαπνιστικής ρύθμισης. Δεν είναι κίνηση υπέρ του καπνίσματος, είναι κίνηση εναντίον της απαγόρευσης, μιας ακόμη απαγόρευσης, ενός ακόμη περιορισμού της ελευθερίας. Και είναι σφοδρή αμφισβήτηση της ευθυκρισίας και της αξιοπιστίας του κράτους. Το κάπνισμα μεταβάλλεται σε συμβολικό πεδίο όπου συγκρούονται το υποκριτικό, αυταρχικό, απρόσωπο κράτος με τον συμπιεζόμενο, έμφοβο και βουβό πολίτη. Παρόμοια αντιμετώπιση πιθανόν να έχουν και άλλες μεταρρυθμίσεις, ανεξαρτήτως του εξορθολογιστικού περιεχομένου τους και των καλών προθέσεων της κυβέρνησης. Διότι δεν αρκούν οι καλές προθέσεις· απαιτείται και πειθώ, ειλικρίνεια, ευελιξία, οικονομία σκέψεων και πράξεων. Προ πάντων κατανόηση της πραγματικότητας των ανθρώπων, των αναγκών τους και των αντοχών τους. Καμία μεταρρύθμιση δεν μπορεί να εμπεδωθεί αν δεν εξασφαλιστεί μια κρίσιμη ποσότητα συναντίληψης και συναίνεσης στην κοινωνία. Οι βίαιες απαγορεύσεις συχνά οδηγούν σε αντίθετα αποτέλεσματα. Η ποτοαπαγόρευση ενθάρρυνε τη μαφία και τον αλκοολισμό· η απαγόρευση του φεσιού και της μαντίλας έφερε κραταιό τον νεοϊσλαμισμό. Η εξουδετέρωση του βιαστικού αντικαπνιστικού νόμου δεν θα ωφελήσει τη δημόσια υγεία, θα τη βλάψει, αλλά θα βιωθεί ως αντίσταση. Αντίσταση αυτοκαταστροφική...